Amai, wat een zaterdag! We moesten eigenlijk om 5 uur 's morgen opstaan... dus tegen kwart voor 6 waren we eindelijk uit bed (had dan wel Erikje al eten gegeven), en om half zeven naar beneden om het busje naar het vliegveld te nemen. Alleen stond daar geen busje, maar een gewone taxi, waar we dus nit met zijn allen inpaste. Dus dan maar 2 taxi's naar de airport express en de trein naar het vliegveld.
Goed ingecheckt (Cathay, dus alles ok), even naar de lounge voor een ontbijtje (glaasje bubbels voor de mama), naar de gate -> bleek EJ een upgrade naar business te hebben gekregen! Dus Erik, mama en Joy hebben in Economy gezeten terwijl papa in de business zat.
Och, niet erg, Erik heeft zich goed gedragen, ik heb CSI aflevering gezien terwijl hij op mijn schoot in slaap was gevallen en voor we het wisten waren we al aan het landen. Dan snel naar de nationale vlieghaven in Manila, en dan begon het 'aangename' deel van de reis.
Allereerst bleek dat onze 2 handbagage koffertjes te groot waren voor het kleine vliegtuigje, dus ingecheckt moesten worden en we dan dus boven het toegestane gewicht zaten en we overgewicht hebben moeten betalen. Maar het ergste was dat toen we eenmaal bij de gate aankwamen, bleken alle vluchten naar Boracay vertraging te hebben van meerdere uren! En dit was een klein oud vlieghaventje, dus niets om te doen, niets fatsoenlijks om te eten!
Gelukkig was Erik er nog om ons (en de rest van de reizigers - zie foto) te entertainen. tegen 6 uur konden we eindelijk op het vliegtuigje, maar wel niet naar onze bestemming, een andere vlieghaven om dan vandaar anderhalf uur in een busje te zitten. Dit busje was oud, zonder vering en reed aan immense snelheid door het donker (bijna geen straatverlichting in dit deel van de Filippijnen) met heel veel scherpe bochten. Ik had Erik vast (die diep sliep, het was tegen die tijd al 9 uur 's avonds), maar was zooo blij toen we aankwamen en ik geen schrik meer moest hebben. Dan nog een boot naar het eiland en een busje naar het hotel. Eindelijk om 10 uur 's avonds waren we er in de plaats van de geplande 3 uur! Wat een dag! Gelukkig was Erik deheledag een droom van een kind!!
Amai, wat een zaterdag! We moesten eigenlijk om 5 uur 's morgen opstaan... dus tegen kwart voor 6 waren we eindelijk uit bed (had dan wel Erikje al eten gegeven), en om half zeven naar beneden om het busje naar het vliegveld te nemen. Alleen stond daar geen busje, maar een gewone taxi, waar we dus nit met zijn allen inpaste. Dus dan maar 2 taxi's naar de airport express en de trein naar het vliegveld.
Goed ingecheckt (Cathay, dus alles ok), even naar de lounge voor een ontbijtje (glaasje bubbels voor de mama), naar de gate -> bleek EJ een upgrade naar business te hebben gekregen! Dus Erik, mama en Joy hebben in Economy gezeten terwijl papa in de business zat. 
Och, niet erg, Erik heeft zich goed gedragen, ik heb CSI aflevering gezien terwijl hij op mijn schoot in slaap was gevallen en voor we het wisten waren we al aan het landen. Dan snel naar de nationale vlieghaven in Manila, en dan begon het 'aangename' deel van de reis. 
Allereerst bleek dat onze 2 handbagage koffertjes te groot waren voor het kleine vliegtuigje, dus ingecheckt moesten worden en we dan dus boven het toegestane gewicht zaten en we overgewicht hebben moeten betalen. Maar het ergste was dat toen we eenmaal bij de gate aankwamen, bleken alle vluchten naar Boracay vertraging te hebben van meerdere uren! En dit was een klein oud vlieghaventje, dus niets om te doen, niets fatsoenlijks om te eten! 
Gelukkig was Erik er nog om ons (en de rest van de reizigers - zie foto) te entertainen. tegen 6 uur konden we eindelijk op het vliegtuigje, maar wel niet naar onze bestemming, een andere vlieghaven om dan vandaar anderhalf uur in een busje te zitten. Dit busje was oud, zonder vering en reed aan immense snelheid door het donker (bijna geen straatverlichting in dit deel van de Filippijnen) met heel veel scherpe bochten. Ik had Erik vast (die diep sliep, het was tegen die tijd al 9 uur 's avonds), maar was zooo blij toen we aankwamen en ik geen schrik meer moest hebben. Dan nog een boot naar het eiland en een busje naar het hotel. Eindelijk om 10 uur 's avonds waren we er in de plaats van de geplande 3 uur! Wat een dag! Gelukkig was Erik deheledag een droom van een kind!! 
No comments:
Post a Comment